Vrouwenrechten

Zaterdag 29 augustus organiseerde CWDR in Chennai een congres met als thema vrouwenrechten. Ik verbaas me vaak over hoe hier in India met vrouwen omgegaan wordt. Ze hebben weinig tot niks te zeggen. De man of vader van de vrouw bepaalt alles. Of de vrouw mag werken of niet, ze moet haar verdiende geld afstaan aan haar vader of man, zelfs het moment waarop een man en vrouw met elkaar vrijen, wordt door de man bepaalt, de vrouw moet volgen. Vrouwen weten vaak niet welke rechten ze hebben. Ze weten niet beter dan dat ze op deze manier behandeld worden. Het informeren en inlichten van vrouwen over welke rechten zij hebben, dat ze op mogen komen voor zichzelf en zichzelf kunnen ontwikkelen is zeer belangrijk. Gelukkig werd de essentie van de toespraken voor mij vertaalt, want tamil kan ik helaas niet volgen. Ook zijn ze (nog) niet gewend presentaties met powerpoint te geven. Het congres was in een mooie zaal. Het geluid stond hard, maar dat is hier blijkbaar normaal. Voordeel is dat je telefoon af mag gaan en je een gesprek kan voeren, terwijl de toespraak op het podium niet onderbroken wordt. De meeste vrouwen kwamen laat binnen en liepen vaker dan ik gewend ben door de zaal. Toch was het voor Indiase begrippen rustig in de zaal en was er veel aandacht voor de informatie die verstrekt werd.

De toespraken werden afgewisseld met gezang en afgesloten met dans. De laatste spreekster had veel expressie en sloot haar toespraak af met een uitspraken voor rechten van vrouwen, die de dames in de zaal nariepen.

Ik was onder de indruk van deze bijeenkomst, van de behandeling van vrouwen, van de armoede die beschreven werd.

Het was een lange dag. 's Morgens waren we al om 5:00 opgestaan en rond 6:00 zouden we de bus nemen. Uiteindelijk zaten we om 7:00 in de bus. Pas rond 19:30 namen we de bus terug naar Paniyur. De dames van de staff maakten zich zorgen over dit tijdstip. Ik vroeg waarom en het bleek dat ze thuis door haar ouders (vooral de vaders) gestraft zouden worden, omdat ze zo laat waren. Ze werden verdacht met een man op stap te zijn gegaan 's avonds. Ik snapte het niet, want al de staffmembers gingen met een andere staffmember uit hetzelfde dorp naar huis. Maar dat maakte niet uit, werd mij vertelt. Ik snap niet dat de ouders niet trots zijn op hun dochters, dat ze werk hebben, dat ze zoveel mooie dingen doen voor andere vrouwen, dat ze zich ontwikkelen. Dit onderwerp is teboe. Ik krijg er weinig over te horen. Ik kan dus ook moeilijk natrekken wat ouders vinden van de activiteiten van de staffmembers, hoewel ik het wel ga proberen. In ieder geval voel ik me weer extra gezegend met de support van mijn ouders.