Auroville is een ''hippie enclave'' in India, die in 1970 door veelal westerse mensen is opgericht.
Enkele dagen geleden heb ik met een bus vol dames tussen 18 en 25 jaar Auroville bezocht. Doel van het bezoek was een zeepfabriek te bezoeken, maar die was gesloten. Tja, dan heeft mijn behoefte dingen goed te organiseren en nuttige dingen te doen het toch wel even moeilijk. Voor de dames was het uitstapje zelf al mooi. Daar mag ik ook wel een voorbeeld aan nemen. In Auroville heb ik een zijden tas gekocht. We zijn Ponducherry nog in geweest, waar ik ''la vache qui rie'' (hier Happy cow genaamd en geimporteerd uit Oostenrijk) heb gekocht en nog wat westerse en stofvrije dingen. Op dat moment merkte ik wel goed dat ik echt wel in een primitieve omgeving leef nu en dat het niet zo gek is dat ik tijd nodig heb om dit verschil te
verwerken. Gisteren ben ik met Selvamani naar Chennai gereisd. Een busreis van ca. 2 uur. Op de heenreis hadden we pech en moesten de halve reis in de bus staan. Het bezoek aan Chennai office, waar ik de eerste dagen van mijn verblijf in India heb doorgebracht, was wel weer bijzonder. Veel herinneringen van de eerste dagen en impressies kwamen boven en ook een gewaarwording dat ik al meer ingeburgerd raak. 10 dagen geleden is een Duits meisje gearriveerd in Chennai. Zij komt voor haar stage als onderdeel van haar studie sociologie. Haar vriend is ook in Chennai en studeert de komende tijd aan de universiteit. Ze had de dag doorgebracht in een registratieoffice. Haar Visum is langer dan 180 dagen geldig, waardoor ze verplicht is zich te laten registreren. Voor mij weer een voordeel dat ik een visum van 3 maanden heb: geen
registratieproblemen. 's Middags heb ik lang met meneer Balakrishnan gesproken over de plannen van CWDR. Het grote doel is vrouwen meer zelfstandigheid te leren. Producten als zeep, olie, fruit kun je zelf maken in plaats van kopen in de winkel. Hierin volgt CWDR het gedachtegoed van Mahatma Gandi, die droomde van een lokaal georienteerde en zelfvoorzienende leefsituatie. Hij noemde dit een ''Swadeshi'', een duurzame dorpseconomie. Geen massaproductie maar productie door de massa. Helemaal opgeladen gingen we weer met de bus terug naar Paniyur. Doordat we op de bus stapte die stopte voor een kruispunt, konden Selvamani en ik een zitplaats in de bus bemachtigen. Ik begreep eerst niet waarom we daar op de bus stapten, maar toen we bij de bushalte kwamen was het me helemaal duidelijk. Iedereen rende op de bus af en ontdekte daar dat er geen zitplaats meer beschikbaar was. Ik was blij dat wij zaten. Het regende hard op de terugreis, lekker verkoelend.
Enkele dagen geleden heb ik met een bus vol dames tussen 18 en 25 jaar Auroville bezocht. Doel van het bezoek was een zeepfabriek te bezoeken, maar die was gesloten. Tja, dan heeft mijn behoefte dingen goed te organiseren en nuttige dingen te doen het toch wel even moeilijk. Voor de dames was het uitstapje zelf al mooi. Daar mag ik ook wel een voorbeeld aan nemen. In Auroville heb ik een zijden tas gekocht. We zijn Ponducherry nog in geweest, waar ik ''la vache qui rie'' (hier Happy cow genaamd en geimporteerd uit Oostenrijk) heb gekocht en nog wat westerse en stofvrije dingen. Op dat moment merkte ik wel goed dat ik echt wel in een primitieve omgeving leef nu en dat het niet zo gek is dat ik tijd nodig heb om dit verschil te
verwerken. Gisteren ben ik met Selvamani naar Chennai gereisd. Een busreis van ca. 2 uur. Op de heenreis hadden we pech en moesten de halve reis in de bus staan. Het bezoek aan Chennai office, waar ik de eerste dagen van mijn verblijf in India heb doorgebracht, was wel weer bijzonder. Veel herinneringen van de eerste dagen en impressies kwamen boven en ook een gewaarwording dat ik al meer ingeburgerd raak. 10 dagen geleden is een Duits meisje gearriveerd in Chennai. Zij komt voor haar stage als onderdeel van haar studie sociologie. Haar vriend is ook in Chennai en studeert de komende tijd aan de universiteit. Ze had de dag doorgebracht in een registratieoffice. Haar Visum is langer dan 180 dagen geldig, waardoor ze verplicht is zich te laten registreren. Voor mij weer een voordeel dat ik een visum van 3 maanden heb: geen
registratieproblemen. 's Middags heb ik lang met meneer Balakrishnan gesproken over de plannen van CWDR. Het grote doel is vrouwen meer zelfstandigheid te leren. Producten als zeep, olie, fruit kun je zelf maken in plaats van kopen in de winkel. Hierin volgt CWDR het gedachtegoed van Mahatma Gandi, die droomde van een lokaal georienteerde en zelfvoorzienende leefsituatie. Hij noemde dit een ''Swadeshi'', een duurzame dorpseconomie. Geen massaproductie maar productie door de massa. Helemaal opgeladen gingen we weer met de bus terug naar Paniyur. Doordat we op de bus stapte die stopte voor een kruispunt, konden Selvamani en ik een zitplaats in de bus bemachtigen. Ik begreep eerst niet waarom we daar op de bus stapten, maar toen we bij de bushalte kwamen was het me helemaal duidelijk. Iedereen rende op de bus af en ontdekte daar dat er geen zitplaats meer beschikbaar was. Ik was blij dat wij zaten. Het regende hard op de terugreis, lekker verkoelend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten