Auroville en Chennai

Auroville is een ''hippie enclave'' in India, die in 1970 door veelal westerse mensen is opgericht. Enkele dagen geleden heb ik met een bus vol dames tussen 18 en 25 jaar Auroville bezocht. Doel van het bezoek was een zeepfabriek te bezoeken, maar die was gesloten. Tja, dan heeft mijn behoefte dingen goed te organiseren en nuttige dingen te doen het toch wel even moeilijk. Voor de dames was het uitstapje zelf al mooi. Daar mag ik ook wel een voorbeeld aan nemen. In Auroville heb ik een zijden tas gekocht. We zijn Ponducherry nog in geweest, waar ik ''la vache qui rie'' (hier Happy cow genaamd en geimporteerd uit Oostenrijk) heb gekocht en nog wat westerse en stofvrije dingen. Op dat moment merkte ik wel goed dat ik echt wel in een primitieve omgeving leef nu en dat het niet zo gek is dat ik tijd nodig heb om dit verschil te verwerken. Gisteren ben ik met Selvamani naar Chennai gereisd. Een busreis van ca. 2 uur. Op de heenreis hadden we pech en moesten de halve reis in de bus staan. Het bezoek aan Chennai office, waar ik de eerste dagen van mijn verblijf in India heb doorgebracht, was wel weer bijzonder. Veel herinneringen van de eerste dagen en impressies kwamen boven en ook een gewaarwording dat ik al meer ingeburgerd raak. 10 dagen geleden is een Duits meisje gearriveerd in Chennai. Zij komt voor haar stage als onderdeel van haar studie sociologie. Haar vriend is ook in Chennai en studeert de komende tijd aan de universiteit. Ze had de dag doorgebracht in een registratieoffice. Haar Visum is langer dan 180 dagen geldig, waardoor ze verplicht is zich te laten registreren. Voor mij weer een voordeel dat ik een visum van 3 maanden heb: geen registratieproblemen. 's Middags heb ik lang met meneer Balakrishnan gesproken over de plannen van CWDR. Het grote doel is vrouwen meer zelfstandigheid te leren. Producten als zeep, olie, fruit kun je zelf maken in plaats van kopen in de winkel. Hierin volgt CWDR het gedachtegoed van Mahatma Gandi, die droomde van een lokaal georienteerde en zelfvoorzienende leefsituatie. Hij noemde dit een ''Swadeshi'', een duurzame dorpseconomie. Geen massaproductie maar productie door de massa. Helemaal opgeladen gingen we weer met de bus terug naar Paniyur. Doordat we op de bus stapte die stopte voor een kruispunt, konden Selvamani en ik een zitplaats in de bus bemachtigen. Ik begreep eerst niet waarom we daar op de bus stapten, maar toen we bij de bushalte kwamen was het me helemaal duidelijk. Iedereen rende op de bus af en ontdekte daar dat er geen zitplaats meer beschikbaar was. Ik was blij dat wij zaten. Het regende hard op de terugreis, lekker verkoelend.

Electriciteit en werkzaamheden

Ergens in de buurt van de transformator/ het electriciteitsbedrijf waar Paniyur en omgeving stroom van krijgt, zijn werkzaamheden. Gisteren van 11:00 tot 23:00 geen stroom. Gelukkig heeft de office solar power. Overdag hadden we nog stroom, rond 17:00 was dat afgelopen omdat de zon onder ging en we al de stroom meteen verbruikt hebben overdag met computers in het computerlokaal. 's avonds was het aarde donker. Gelukkig heb ik een hoofdlampje meegenomen, dus konden we zien of het eten gaar was.
Zojuist hebben we zaad gepland. Enkele dagen geleden hebben we potgrond gemaakt en dat in kleine plastic zakjes gedaan. Vandaag hebben we zaden voor een oliehoudende plant in de zakjes gestopt. Deze gaan naar de adolescent woman, zodat zij de plant onderhouden en uiteindelijk olie voor zeep van de plant maken. Helaas weet ik de naam van de plant niet.
Ik had het de laatste dagen wat moeilijker met de cultuur en de organisatie hier. Mensen zijn erg afwachtend en doen dingen alleen als het hen wordt opgedragen. De mate waarin initiatief genomen wordt valt me tegen. Ik had verwacht dat Indiase mensen meer ondernemend waren. Volgens mij zijn de mannen dat ook wel, maar voor vrouwen is dat veel minder gewoon. Als ik vraag wat ze leuk vinden aan hun werk, wat hen inspireert, dan begrijpen ze de vraag vaak niet of ze antwoorden dat ze blij zijn dat ze voor het werk in een mooi gebouw zitten. Dit komt helemaal overeen met analyses uit het boek Allemaal andersdenkenden dat ik aan het lezen ben. Daarin staat dat collectivistische landen, waar India er een van is, training, werkomstndigheden en talenten gebruiken belangrijk worden gevonden, terwijl voor individualistische landen, waar Nederland er een van is, vrije tijd, vrijheid in het werk en uitdaging belangrijk worden gevonden. Dat verklaart hoe anders we naar werk kijken. Toch zou ik graag iets willen betekenen in hun mogelijkheden om zelf te ondernemen. Vandaag heb ik aan wat dames les in excel gegeven. Helaas spreken ze heeeeeel beperkt engels. Uitleggen is dan toch lastig. Voordoen dan maar en morgen weer herhalen en kijken of er iets begrepen is. Taal is echt een barriere en ik ben dan ook blij te zien dat de kleine kinderen aan wie ik les geef, wel engels wordt gegeven. Gisteren heb ik een memoryspel met de kids gedaan. Ik heb bedacht dat ik per week een thema behandel en begin deze week met het lichaam. Ik had tekeningen gemaakt van allerlei onderdelen van het lichaam en op de andere kaart het woord geschreven. En dan maar de goede kaart bij elkaar zoeken en vaak het woord herhalen. Ze vonden het fantastisch en ik natuurlijk ook!

Verjaardag

Gisteren heb ik mijn verjaardag gevierd. Vanaf het moment dat ik tegen de dames had gezegd dat ik 17 juli jarig ben, werden ze dol enthousiast en hebben ze uitgezien naar het feest. Ik mocht aangeven waar ik naartoe wilde en heb de plek Kanchepuram uitgekozen. Kanchepuram is bekend om het maken van zijden sari's en de Hindoe tempels met architectuur uit de tijd dat de families Pallava, Chola en Pandyan over de regio heersten.






Om 0:00 werd ik wakker gezongen met taart en kaarsjes door mijn ''huisgenootjes'' Uma en Vanitha. Ook van Hans en vrienden op een sloep in de Amsterdamse grachten kreeg ik gelukwensen. Erg leuk, ik voelde me meteen jarig. Nadat ik 's morgens een sari en sieraden aankreeg, opgemaakt was, kaarsen van een prachtige chocoladetaart had uitgeblazen en taart had gegeten zijn we in de partybus gestapt. Een fel oranje gekleurde bus met een soort panterbekleding op het plafond en een tv. De muziek stond ontzettend hard, dat is normaal hier, en de dames gingen helemaal los met dansen en lachen in de bus. Het herinnerde mij aan kinderfeestjes en schoolreisjes. Na dik 2 uur rijden kwamen we in Kanchepuram aan. In het restaurant waar we gingen lunchen kreeg ik de indruk dat ik iets tussen een wereldwonder en een popster was. Wat een aandacht, nou ja beter gezegd wat een gestaar. Het voelde helemaal niet prettig, maar ik merkte wel aan de blikken dat de mensen het mooi vonden. Er wordt anders gestaard zodra een stukje van mijn enkel of mijn schouder te zien is bijvoorbeeld. Dan geven de blikken mij echt het gevoel alsof ik naakt rondloop... Het bijzondere is dat bij een sari de buik blood is, wat juist in Nederland weer gevoelig ligt.






We hebben verschillende tempels bezocht. Helaas mocht ik meerder keren niet naar binnen, officieel omdat ik geen Hindoe ben (maar een rooms katholieke Indiase dame mocht wel naar binnen). Wel even slikken om op die manier gediscrimineerd te worden, maar ja deze dingen komen vast ook in Nederland voor. De tempels hadden mooie architectuur. Daar kwam ik voor tot grote verbazing van de dames die naar een tempel gaan om te aanbidden. Aan het eind van de dag zijn we terug gereden, begeleid door een Bollywoodmovie.






Een bijzondere ervaring om op deze manier mijn verjaardag te vieren. Dank voor al de emails/ecards die ik kon lezen toen ik weer terug was na een vermoeiende dag.

Metro Delhi

Elke morgen krijg ik de krant. Op mij komen de artikelen soms over als berichtgeving door de telegraaf. Erg dramatisch. Maar dat zijn de berichten ook vaak. Veel busongevallen. De laatste dagen heeft zich een drama afgespeeld bij de bouw van een metro in Delhi. Het is ontzettend ver van de plek waar ik ben, dus geen gevolgen voor mij. Maar zojuist was ik op nu.nl aan het kijken of er iets van het ongeval gemeld werd, maar helemaal niks. Ik wil jullie graag informeren dat de veiligheidsvoorschriften bij infrastructuurprojecten in Nederland niet voor niks zijn. Bij de bouw van de nieuwe metro in Delhi heeft zondag een pilaar het begeven en is de constructie voor de metro naar beneden gestort. 6 mensen zijn hierbij omgekomen. Maandag zijn op dezelfde plek 3 kranen gekanteld. Waarschijnlijk konden ze het gewicht dat getild moest worden niet aan. Weer 6 mensen omgekomen. Bijgevoegd wat foto's die ik van internet heb geplukt. Wat dat betreft zijn de voorzorgmaatregelen voor de noordzuidlijn niet voor niks. En ook bovengronds kan er het een en ander misgaan.

Tijd

Vergeleken met Nederland heb ik hier ontzettend veel vrije tijd. Mijn wens om toch iets nuttigs te doen wordt vervuld met het lezen van boeken. Ondertussen heb ik al twee boeken uit, Pelgrims van Elizabeth Gilbert en Holy Cow van Sarah Macdonald. Van Elizabeth Gilbert heb ik ook Eten bidden en beminnen gelezen, wat ik een erg inspirerend boek vond. Het boek Pelgrims kwam iets minder pakkend op me over. In Holy Cow beschrijft Sarah Macdonald haar ervaringen van haar leven in India. Ze is de vriendin en gedurende het boek de vrouw van een tv verslaggever en is zelf journalist. Ze gaat in India op zoektocht naar godsdiensten en beschrijft wat ze meemaakt als ze in contact komt met Vispanna, Hindoeisme, Boedisme, Islam, Jodendom en Christendom. Ontzettend inspirerend en leuk om te lezen dat ik niet de enige ben bij wie opvalt dat mensen hier zonder pardon boeren en winden laten, mannen vrouwen aanstaren (hoewel ik het gevoel heb dat dat in het zuiden waar ik zit minder is dan rond Dehli), het verkeer hectisch, het eten lekker is en de mensen vriendelijk. Nu lees ik Allemaal Andersdenkenden van Geert en Gert Jan Hofstede. Met behulp van materiaal uit onderzoeken van IBM zijn cultuurverschillen binnen verschillende landen onderzocht. Ontzettend herkenbaar en eindelijk zie ik waar de verschillen vandaan komen en kan ik de verschillen tussen de Indiase mensen en mij beter thuisbrengen. Ik merk dat ik hierdoor meer begrip krijg voor de verschillen en ook rust krijg bij de gedachte dat ik de mensen hier niet zomaar kan veranderen. Sterker nog, de cultuur hier heeft een lange voorgeschiedenis en heeft zijn rede om zo te zijn. De kunst is te ontdekken hoe ik hier het beste mee om kan gaan om zelf ook voldoening voor mijn werkzaamheden te krijgen. De dames complimenteren mij met mijn aanpassingsvermogen en zeggen dat ik een echte Indiase aan het worden ben. Zelf heb ik daar zo mijn twijfels over, maar ik zie het als een groot compliment. Verder ben ik ook begonnen met het lezen van de bijbel van voor naar achter. Ik ben nu halverwege exodus, dus ik kan nog wel even. Ik heb ook een bijbel in tamil gekocht, maar daar maak ik echt niks van. Zondag heb ik de mis in Selvamani's kerk bijgewoond. Ze bleek in het koor te zingen. Ook hier maakte ik niks van de preek in tamil, maar de mensen waren vriendelijk en het zingen was leuk. Ik werd bij de halve kerk uitgenodigd om te eten. Meestal vraag ik Selvamani om eetafspraken te regelen. Dit omdat gewenst wordt dat ik niet alleen op stap ga en daarnaast heb ik dan meteen een soort tolk bij me.

Verloving zus van Karthika

Na een middagje vuilnis ruimen in de tuin, namen de activiteiten van de dag een andere wending. De zus van Karthika (staff member) ging zich verloven. Aangezien Karthika haar jongere zus is, werd zij tijdens de verloving meteen gepresenteerd als volgende huwbare kandidaat. Tenminste dat is wat ik ervan begrepen heb. Hoe dan ook rond 18:30 vertrokken we naar het huis van de familie van de dames. Er stond een soort podium inclusief decor met pauwen onder een feestelijke partytent. Na het drinken van koffie en een tijd lang zitten, ging ik met de dames het huis van de dames binnen. Het aankleden ging beginnen. Eerst een soort broche met diamanten in het haar aanbrengen, wat later als basis voor een bloemen hoofdtooi diende. Het haar vlechten, strik erin en de sari aantrekken. Nadat alle plooien op de juiste manier vastgezet zijn, worden de dames met alle diamanten siranden volgehangen. Sieranden om de nek, armen, oren en in het haar. Nog meer bloemen om de hoofdtooi en steeds meer gescheeuw van ongeduldige mensen dat de oudste dame nu echt naar buiten moet komen voor de ceremonie. De oudste zus is klaar en krijgt door haar vader een bloemenkrans omgehangen. Ze gaat naar buiten. Zelf blijf ik binnen bij de verkleedpartij van Karthika. Ook zij krijgt de sari aan, sieraden omgehangen, nog meer bloemen in het haar en heel veel ''hairpins'' om alles strak en vast te zetten. De oudste zus was ondertussen weer het huis ingevlucht, zo kwam het in ieder geval op mij over. De echte rede zal zijn dat de ceremonie voor haar klaar was. Ze zag er in ieder geval een stuk meer ontspannen uit. Nadat ook Karthika een bloemenkrans omgehangen kreeg, ging ik wel mee naar buiten. Karthika zat op het podium, waar verschillende vrouwelijke familieleden met schalen zegenende bewegingen om haar heen maakten en geld kado gaven. Vervolgens op de foto en de volgende was aan de beurt. Ook ik ging samen met de dames van de staff kado's aanbieden. Bijna stond mijn kleding nog in brand doordat ik te dicht bij een brandende olielamp stond, maar vele handen om mij heen voorkwamen echte ontvlamming. We kregen een soort ''snoepzak'' mee. dat bestond uit een schaaltje met wit zoet poeder, een kam en twee doosjes met kleuren om bindi's te maken. Mij werd gezegd dat ik het witte poeder moest eten, maar het wemelde van de mieren. Ik heb met al mijn vermogen geprobeerd de mieren van het bordje te verjagen en heb een klein snifje gegeten, waarna het geschaalte gelukkig door iemand anders in een tas werd gestopt om mee naar huis te nemen. In het naastgelegen huis was voor de gasten eten gekookt. De volgende uitdaging was om in kleermakerszit mijn eten met mijn vingers te eten. Het was me even te veel, dus ik heb een lepel gevraagd en het eten met lepel gegeten. Het was ondertussen 21:00, tijd om naar huis te gaan.

Varen

Vanmiddag ben ik met de dames en mr. Ravi naar het Boathouse geweest om te varen. Heerlijk weer eens op het water te zijn. Jammer alleen dat de boot werd aangedreven door een motor. Ik heb hier nog geen zeilboot gezien. Misschien een gat in de markt, want het waait wel goed. De golven in de zee zijn alleen best hoog, maar met een catamaran zou daar toch door te komen moeten zijn...

Vandaag voeren we op binnenwater en legden aan bij een strand, dat tussen het binnenwater en de zee lag. Heerlijk uitgewaaid. Ik zie de zee hier bijna vaker dan in Nederland :) Er waren vissers aan het vissen met vangnetten. Ik heb een mooie worp met de filmcamera opgenomen, maar ik kan geen film op de computer uploaden. Dus filmbeelden moeten wachten tot in Nederland. Er zijn enkele groepsfoto's gemaakt en omdat ik niet zo van statiefoto's hou heb ik ze gevraagd te zwaaien. Dat ziet er meteen een stuk gezelliger uit. Een leuk uitje! En weer met 13 dames en de chauffeur in een riksja gezeten. Om een voor mij onduidelijke reden werd een dichtbijzijnde kruising gecontroleerd door de politie. Net voor de wegopbreking moesten we allemaal bij elkaar achter in de riksja gepropt worden, zodat de chauffeur alleen voorin zat. Zonder problemen mochten we langs de politie rijden... Het is hier zeker geen Nederland...

Afval

Vanaf het eerste moment dat ik in Paniyur aankwam, werd ik geraakt door de aanwezigheid van afval. Overal ligt plastic, plastic zakken, plastic flessen, troep. Ik gooide netjes mijn afval in een container, maar even later bleek dat ook deze gewoon in de tuin leeg gegooid wordt. Wel op een plek waar al het afval bij elkaar gegooid wordt, maar toch ben ik erdoor geraakt en wil de situatie graag veranderen. Er wordt geen onderscheid gemaakt tussen groen en grijs afval. De krant wordt wel apart gehouden, maar de rede daarvoor is dat deze gebruikt wordt als onderlegger bij het maken van chapatti's. Blik afval heb ik hier nog weinig gezien. Glazen flessen voor frisdrank worden wel verzameld.

Ik wil de omgang en verspilling die deze manier van omgaan met afval veroorzaakt graag veranderen. Het begint al met het gescheiden verzamelen van afval. Van oud papier kan nieuw papier gemaakt worden. Van groen afval kan compost gemaakt worden om her te gebruiken als voeding voor de bodem. Op dit moment eten honden, mieren, koeien en wat voor beesten langskomen van het voedsel tussen het afval. Helaas eten ze dit vaak met plastic en al op. Ik las dat dit eten van plastic de grootste en naarste doodsoorzaak is van koeien. Daar mag wat aan gedaan worden. Alleen al door afval te scheiden wordt dit probleem verminderd. Ik hoor graag ideeen over wat er met het afval gedaan kan worden om van afval voedsel te maken :)

Madhurantakam

Ik had begrepen dat we naar een Hindoeistische tempel gingen, maar het blijkt rooms katholiek te zijn. En dat is wel duidelijk. In Madhurantakam is een berg met een pad waarlangs allerlei beelden staan die verhalen uit het leven van Jezus uitbeelden. Ik moest wennen aan de overdadigheid. Er lag zelfs een beeld van Jezus in een glazen grafkist opgebaard. Zowieso worden overleden mensen hier in glazen kisten opgebaard. Boven op de berg staat een groot kruis met Jezus en op de berg zijn meerdere beelden van Maria geplaatst die door katholieken aanbeden worden. Als het volle maan is schijnt het hier overladen te zijn met gelovigen. De bries boven op de berg was erg aangenaam. De laatste dagen is het bewolkt en daardoor benauwd. Af en toe regent het. Foto's in de krant laten zien dat in Mumbay de Monsoon is begonnen. Daar regent het echt heel hard. In de streek waar ik zit is de monsoon pas in september. Het uitzicht was ook erg mooi. Bergen in de verte en ik dacht zelfs op de hoogste top sneeuw te zien. Na de rooms katholieke berg zijn we ook naar een Hindoeistische tempel geweest. Foto's maken was niet toegestaan. De tempel was roze geschilderd. Veel afbeeldingen van Hindoeistische goden. Ze hadden een soort parcours door de tempel uitgezet waar we achter elkaar doorheen moesten lopen. In de tussengelegen ruimten kwamen monniken over de grond rollen. Ik vond het eng om hen in de ogen te kijken, ze leken helemaal in trans. Toch wisten ze precies wanneer er smallere stukken kwamen, zodat ze de benen in moesten trekken en wanneer er een bocht in de ruimte was. Wel bijzonder.
Buiten op straat probeerde ik nog een foto te maken van een vrouw die bij de wegwerkzaamheden werkte. Ze had een bouwhelm op haar hoofd, waarop stenen gestapeld werden die de vrouw vervolgens naar een andere locatie droeg. Wat een arbeid.... Helaas waren de werkzaamheden te dicht bij de tempel en werd mij verboden een foto van haar te maken.
Al de uitstapjes van de afgelopen dagen, de nieuwe indrukken en de warmte zorgen ervoor dat ik goed moe ben. Gelukkig slaap ik goed en ben ik nog steeds gezond. De dames zijn erg zorgzaam.

Pondicherry, het Parijs van India

Vandaag ben ik met mr Ravi, Selvamani en Vanitha naar Pondicherry (ook wel Pondy genoemd) geweest. We vertrokken rond 14:00 uit Paniyur en kwamen rond 15:30 aan. Pondicherry is door de Fransen gesticht en dat merkte ik wel. Goede stedenbouwkunde! De straten waren netjes aangelegd. Stoepen zijn aanwezig, maar worden om onduidelijke rede niet of nauwelijks door Indiase mensen gebruikt. Groene perken met in vormen gesnoeide struiken. Flaneren over de boulevard, pinda's eten op de rotsige kust. Op de centrale plek staat een monument met Ghandi en daar net achter een 'place de la concorde' inclusief obelisk. Rotondes ontbraken ook niet. Op de rotondes is het hier zo'n chaos dat de Champs Elysee er nog een voorbeeld aan kan nemen. een kerk die lijkt op de Notre Dame ontbrak ook niet in het geheel. Ik voelde me wel thuis in deze stad. Het oude franse gedeelte was heerlijk rustig. We bezochten eerst een ashram, de Sri Aurobindo Ashram, die erg bekend schijnt te zijn. Er waren prachtige bloemen, het rook heerlijk en de ashram straalde rust uit. Vervolgens flaneren langs de kust. Rond 18:00 gingen we shoppen, want de dames vonden dat ik meer kleding nodig heb en ik moet een Sari aan op mijn verjaardag. Ik had het warm, had dorst en was moe. Niet echt de beste omstandigheden om met mij te winkelen, kan ik je vertellen. Maar toch ben ik geslaagd. We hebben twee Sari's gekocht, een blauwe en een rode en ook nog een set 'gewone' kleding en slippers. Al met al geslaagd en de dames ook helemaal blij, want nu kunnen ze de sari's klaarmaken. Er moet namelijk nog een soort truitje voor onder de sari genaaid worden en met de doeken moet volgens mij ook iets gebeuren. Ik wacht rustig af en ga ervan uit dat jullie binnenkort kunnen genieten van foto's van Ingeborg in een Sari.

Cheyur

Gisteren ben ik in het huis van Selvamani gaan lunchen. Zij woont met haar ouders in Cheyur, een wat grotere plaats hier in de buurt, met pinautomaat. Op donderdag is daar altijd markt. op weg naar Cheyur reden we langs velden waar zout gewonnen wordt.

De vader van Selvamani heeft hun huis met twee verdiepingen in twee jaar gebouwd. In 1985 was het klaar, maar de woning lijkt niet op de jaren '80 stijl van de woningen in Nederland. De keuken is buiten op straat. Het straatje is een soort erf waar allemaal familieleden wonen. Na de lunch liepen Selvamani en ik de 'stad' in. De inwoners zijn niet gewend een lange, blanke, blonde vrouw op straat tegen te komen. Iedereen keek naar me, stond stil, draaide zich om en liep achter me aan. Voor filmsterren moet dit heel normaal zijn. Wat ben ik blij dat ik geen filmster ben, ik voelde me helemaal niet prettig bij al die aandacht.

De markt werd goed bezocht. Vanuit de hele omgeving komen mensen naar deze markt om inkopen te doen. Mijn wandeling door de 'hoofdstraat' heeft er in ieder geval voor gezorgd dat iedereen de volgende dag een Selvamani vroeg wie ik was, waar ik vandaan kwam en wat ik hier deed.

Othiyur

Vandaag is het record van maximaal aantal

personen in de riksja inclusief mij verbroken. Het aantal personen staat nu op 14. Dit aantal is gehaald toen ik met al de dames terug reed van een inauguratie van een nieuwe tempel in Othiyur. De nieuwe tempel staat bij het huis van mr. Ravi. Het was een bijzondere ervaring. Veel harde muziek, vuurwerk, offers, al met al een hele ceremonie. We kwamen rond 9:00 aan en rond 11:00 was ik besprenkeld met ''heilig water'' en meerdere bindi's (stippen op voorhoofd), gingen we met elkaar eten. Vervolgens zijn we naar het huis van Shridevi gegaan. Zij is een van de dames van CWDR. Er werden wat jongens bijgeroepen om kokosnoten uit de boom te plukken. Deze werden door de broers van Shridevi opengehakt, zodat we kokosmelk konden drinken en kokos eten. Daarna dus terug met de overvolle riksja. Alles bij elkaar een bijzondere dag.